Zorunlu arabuluculuk, iki veya daha fazla taraf arasındaki hukuki bir uyuşmazlıkta, tarafların öncelikle arabulucuya başvurarak sorunu çözmeye çalışmasıdır. Bu yöntem, hukuk sistemlerinin bir parçası olarak uygulanır ve tarafların anlaşmazlıklarını daha hızlı ve etkili bir şekilde çözüme kavuşturmak için kullanılır.

Zorunlu arabuluculuk, Türkiye’de 2018 yılında yürürlüğe giren bir yasa ile yürürlüğe konulmuştur. Bu yasa ile, işçi- işveren uyuşmazlıkları, tüketici uyuşmazlıkları, fikri mülkiyet hukuku uyuşmazlıkları, ticari uyuşmazlıklar, aile uyuşmazlıkları, komşuluk ilişkilerinden doğan uyuşmazlıklar ve bireysel emeklilik sözleşmesinden doğan uyuşmazlıklar gibi birçok alanda zorunlu arabuluculuk uygulaması getirilmiştir.

Zorunlu arabuluculukta, taraflar bir arabulucuya başvurarak sorunlarını çözmeye çalışırlar. Arabulucu, tarafların görüşlerini dinler, tarafların anlaşmaya varabilecekleri bir çözüm yolu bulmalarına yardımcı olur ve sonunda tarafların anlaşması ile bir uzlaşma sağlanır. Uzlaşma sağlanamaması durumunda ise tarafların dava açma hakları devam eder.

Zorunlu arabuluculuk, taraflar arasında anlaşmazlık çözümünü hızlandırmak, dava masraflarını azaltmak ve yargı sistemini rahatlatmak gibi birçok avantajı beraberinde getirir. Ayrıca, tarafların uzlaşarak anlaşmaya varmaları, gelecekte benzer sorunların yaşanmasını önlemek için de önemlidir.

Ancak, zorunlu arabuluculukta tarafların anlaşmaya varmaması durumunda zaman kaybına ve ek masraflara neden olabilir. Bu nedenle, tarafların zorunlu arabuluculuk sürecine katılmadan önce iyi bir şekilde düşünmeleri ve karar vermeleri önerilir.